Ρεάλ Μαδρίτης, μια «βασίλισσα» 121 ετών

Η Ρεάλ Μαδρίτης, η ομάδα θρύλος, γεννήθηκε επίσημα πριν 121 χρόνια, στις 6 Μαρτίου του 1902

Αναδείχθηκε, δικαίως από τη FIFA ως ο κορυφαίος σύλλογος του 20^ου αιώνα, η ομάδα που ιδρύθηκε στις 6 Μαρτίου του 1902, στη Μαδρίτη από τις στάχτες της Sky Football (1897), την οποία είχαν ιδρύσει Ισπανοί φοιτητές Φιλοσοφίας στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ. Κάποια στιγμή διαφώνησαν κι ένας απ’ αυτούς, ο Χουλιάν Παλάσιος, μετέπειτα ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, ίδρυσε την Nueva Sociedad de Futbol που μετονόμασε αργότερα σε Madrid Futbol Club. Τον τίτλο «Real», όπως και το επίσημο βασιλικό στέμμα στο λογότυπό της, τον απέκτησε το 1920 ύστερα από διάταγμα του τότε Βασιλιά της Ισπανίας Αλφόνσου 13^ου.

Στα 121 χρόνια ύπαρξής της η Ρεάλ Μαδρίτης, που επέλεξε το λευκό χρώμα στις φανέλες της προς τιμήν της άλλοτε βρετανικής Corinthians FC, κατέκτησε τα πάντα σε Ισπανία, Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο. Αποκτώντας, με το δίκιο της, τη φήμη της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας όλων των εποχών σε συλλογικό επίπεδο. Και μάλιστα με διαφορά από ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις όπως οι Μίλαν, Λίβερπουλ, Άγιαξ, Μπάγερν Μονάχου, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και όλες τις υπόλοιπες ομάδες του πλανήτη.

Τη φετινή σεζόν η Ρεάλ Μαδρίτης προσφέρεται στην πλατφόρμα της Betsson ως τρίτο φαβορί στο στοιχημα της ομάδας που θα κατακτήσει το Champions League με απόδοση 7,00, πίσω από τις Μάντσεστερ Σίτι (3,00), Μπάγερν (4,50) και μπροστά από τη Νάπολι (8,00).

Η ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ «ΤΡΟΠΑΙΟΦΑΓΟΣ»

Στην Ισπανία μπορεί να άργησε να πάρει μπροστά, αφού για χρόνια δεν υπήρχε ενιαίο, εθνικό πρωτάθλημα, παρά μόνο των τοπικών πόλεων. Όταν όμως οι… μηχανές της ζεστάθηκαν κατάπιε το ένα ρεκόρ, μετά το άλλο κατακτώντας 35 πρωταθλήματα με πρώτο το ’32, τελευταίο το περσινό και έκανε ρεκόρ με πέντε συνεχόμενα, την περίοδο 1985-’89. Η χειρότερη χρονιά της ύπαρξής της ήταν την περίοδο 1947-’48 όταν τερμάτισε 11^η γλυτώνοντας τον υποβιβασμό στην τελευταία αγωνιστική για μόλις έναν βαθμό.

Έχει επίσης κατακτήσει 19 Copa del Rey, ένα κύπελλο ισπανικής Λίγκας και 12 Σούπερ Καπ. Το απόλυτο ρεκόρ όμως το πέτυχε στην Ευρώπη με 14 Πρωταθλητριών/ Champions League, από τα οποία 5 συνεχόμενα, από το 1955 έως το 1960, 2 Uefa, 5 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, ενώ σάρωσε και στον κόσμο με 8 τρόπαια, τα 3 Διηπειρωτικά και τα 5 Παγκοσμίων Συλλόγων.  

Στο ισπανικό πρωτάθλημα, η μεγαλύτερή της νίκη παραμένει το 11-2 εναντίον της Έλτσε του ’59-’60 και η πιο βαριά της ήττα το 8-1 από την Εσπανιόλ του ’29-’30. Όσον αφορά την Ευρώπη, η μεγαλύτερη νίκη της είναι το 9-0 επί της Μπολντκλούμπεν του ’61-’62, ενώ οι πλέον βαριές ήττες, δύο 5-0, από την Καϊζερσλάουτερν το ’81-’82 κι από τη Μίλαν το ’88-’89.

Ρέκορντμαν συμμετοχών, όλων των εποχών είναι ο Ραούλ με 741, ενώ πρώτος της σκόρερ ο Πορτογάλος Κριστιάνο Ρονάλντο με 450 γκολ.

Η ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΡΑΝΚΟ

Όσο αξιοπερίεργο κι αν ακούγεται, ο δικτάτορας Φρανθίσκο Φράνκο, πέρα από το γεγονός ότι δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το ποδόσφαιρο δεν έτρεφε καμία απολύτως συμπάθεια προς τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αντίθετα, είχε μία ειδική προτίμηση, έως και μεταχείριση προς την Ατλέτικο Μαδρίτης, που τότε ονομαζόταν Atletico Aviation Militar Fc και ήταν η κατεξοχήν εκπρόσωπος της στρατιωτικής ομάδας της Αεροπορίας.

Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗN ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Αξιοπερίεργο επίσης, είναι το ότι για δεκαετίες τη μεγαλύτερη «έχθρα» ή αθλητική αντιπαλότητα, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν την έθρεφε προς τη Μπαρτσελόνα, αλλά προς την Ατλέτικο Μπιλμπάο. Από τους Βάσκους έχασε το 1^ο κύπελλο που διοργανώθηκε ποτέ στην Ισπανία, και το πρώτο πρωτάθλημα στο Viejo Clasico, το «Παλιό Κλάσικο», πολύ πριν το Clasico ταυτοποιηθεί με τους blaugrana που έχουν συνολικά νικήσει τα 97 ντέρμπι, χάσει τα 100, με 52 ισοπαλίες.

Για την καλλιέργεια της συγκεκριμένης αντιπαλότητας βέβαια είχαν κατά καιρούς φροντίσει, τόσο ο δικτάτορας Πρίμο Ριβέρα, όσο αργότερα ο Φράνκο που προσπαθούσαν να επιβάλλουν στην Καταλονία, ως επίσημη γλώσσα τα ισπανικά της Καστίγια, όσο και τους νόμους που ίσχυαν στη Μαδρίτη. Φυσικά, οι Καταλανοί δεν το αποδέχτηκαν ποτέ και κάπως έτσι ξεκίνησε το ’36 ο 3ετής, αιματηρός ισπανικός εμφύλιος που τελικά θα κερδηθεί από τους Φρανκιστές, με τη βοήθεια όμως τόσο της ναζιστικής Γερμανίας, όσο της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ

Με τα χρόνια και το Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα απέκτησε τη δική του αίγλη και σημασία. Αν και στην αρχή, ας πούμε τη 10ετία του ’50, οι δύο «αιώνιες» είχαν φτάσει μέχρι και στο σημείο μίας ιστορικής συμφωνίας για το που θα αγωνιζόταν ο Αργεντινός Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Οι σκάουτερς της Μπαρτσελόνα τον είχαν πρωτοδεί στους Μιγιονάριος της Μπογκοτά, στην Κολομβία. Κι ενώ η συμφωνία είχε κλείσει και προέβλεπε πως ο Ντι Στέφανο θα αγωνιζόταν τα τρία πρώτα χρόνια στη Μαδρίτη και τα τρία επόμενα στη Βαρκελώνη, κάποιοι στη διοίκηση της Μπαρτσελόνα διαφώνησαν. Έτσι, ο ποδοσφαιριστής αποκτήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρεάλ Μαδρίτης για το αστρονομικό ποσό της εποχής, των 5.5 εκ. πεσέτας στη Μιγιονάριος, συν 1.5 εκ. μπόνους και με 16.000 πεσέτας μηνιαίο μισθό. Και η κόντρα ξεκίνησε για τα καλά.

ΟΙ ΑΠΡΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ… ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

Εάν, λοιπόν, η «αρπαγή» του Ντι Στέφανο θεωρείται πέρα για πέρα νόμιμη, με το πέρασμα των χρόνων, η Ρεάλ Μαδρίτης κατηγορήθηκε -και δικαίως- για πραγματικές απρέπειες έως προδοσίες για τους τρόπους που χρησιμοποίησε ώστε να ντύσει στα λευκά τους Θαμόρα, Σαμιτιέρ, Μίγια, Λάουντρουπ, Σούστερ, Θελάδες, Άντιτς, Λοπετέγκουι, Σολέρ, Ετό, Σαβιόλα, τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο και, κυρίως, τον Λουϊς Φίγκο. Τον τελευταίο, μάλιστα, μόλις είχε ορκιστεί «αιώνια πίστη στην Μπαρτσελόνα». Ιστορική θα μείνει η γουρουνοκεφαλή που του πέταξαν οπαδοί των blaugrana στην πρώτη του επίσκεψη ως «εχθρός» στο Camp Nou. Αντίθετα, Χάτζι, Λουϊς Ενρίκε και Προσινέτσκι, «αλλαξοπίστησαν» αφήνοντας τη Μαδρίτη, για τη Βαρκελώνη χωρίς όμως να προκαλέσουν ιδιαίτερες τύψεις.  

Χρόνια πολλά στη «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης!